Breaking news: Thrills and spills

'No worries!'

Om hartverzakkingen/ademhalingsproblemen of kromme tenen bij iedereen voorafgaand aan dit verhaal te voorkomen: alles gaat goed, Silf is nog steeds in leven!

Afgelopen vrijdag werd ik geheel onverwachts meegevraagd door Kirsten2 (andere collega van Jessica) om mee te gaan naar het ‘Sint Kilda Festival’ in Melbourne. Dit weekend, wat er eigenlijk meer dood dan levend uit zag werd binnen 2 minuten omgetoverd tot een springlevend feestweekend. Het was eigenlijk gewoon een kwestie van inpakken en wegwezen!

Het is hier in de omgeving nog steeds een grote dorre boel. Alles is toe aan regen maar voorlopig is de zon nog de baas daarboven. Onderweg naar Melbourne zagen we in de verte een grote wolk van rook in de lucht. Dit kon geen uit de hand gelopen kampvuurtje zijn. Wat een verbazingwekkend beeld! We reden er langs en konden vanaf de snelweg zien waar het vuur zich bevond. Het zag er vooralsnog niet gevaarlijk uit. De brandweer + helicopters waren ter plaatsen, dus dit klusje was volgens Kirsten zo gepiept. Prima dacht ik, en onze trip naar Melbourne werd voortgezet.

We verbleven in het ‘platen museum’ van Connor (zoon van Kirsten). Hij houd net als ik ontiegelijk veel van muziek. Zijn appartement loopt over aan CD’s en vinyl platen. Waar kwamen die toch allemaal vandaan?! Het antwoord op deze vraag kwam zaterdagmorgen. Kirsten en Connor namen me mee naar de beste ‘Op shop’ (tweede hands winkel) van Melbourne. Als een klein kind die haar verjaardagscadeau mocht uit gaan zoeken, rende ik gelijk naar de mega wand met de cd’s. In mijn enthousiasme had ik al gauw 20 cd’s bij elkaar geraapt. Dit alles voor maar 25 dollar. ‘DEZE ZIJN DE MIJNE’ dacht ik. Totdat het verstandige deel in mij opeens de overhand nam. Niet echt handig die 3 kilo extra in mijn koffer. Uiteindelijk trots de winkel uitgelopen met een album van Jack Johnson en Coldplay, even goede vrienden!
De rest van de dag hebben we doorgebracht in de pub in Melbourne. Connor speelt in een (allerhande) muziek band en hun waren ook gevraagd om op te treden tijdens het festival. Wat heerlijk om je zaterdagmiddag te beginnen met een lekker australisch biertje, top muziek en leuke mensen! Sanne had ik meegevraagd en zo was het groepje compleet. Niet alleen in de pubs maar ook op het strand was vanalles te beleven. Bands in alle soorten en maten (over heel Australie) komen naar dit festival. Tot in de late uurtjes hebben wij ons hier meer dan goed vermaakt!

Zondagmorgen werd ik om 10.00 uur dobberend in mijn bed wakker. Wat een hitte! Airco is echt een: MUST HAVE! Kirsten was erg benieuwd hoe het ervoor stond met de brand die wij gezien hadden. Hier in Australie lopen ze gelukkig niet achter en kun je door middel van een app op je mobiel alle informatie krijgen over de bosbranden. Gelukkig, niet veel verontrustends te zien. Enkel een aantal bosbranden richting Warragul die nog geen impact hadden voor onze terugreis in de avond. Op naar het festival dan maar!
Straten in Melbourne waren afgesloten want deze zondag is DE ‘Sint Kilda festivaldag’. Mensen over heel Australie komen erop af en dat was gelijk te merken. Wat een drukte! Verschillende podiums in ‘Sint Kilda’ zorgden voor een uitgebreid assortiment aan muziekstijlen. Ik wist natuurlijk al vanaf het moment dat ik het appartement van Connor in trad, onze muziekstijl op een lijn lag. De hele dag heb ik dus als een toerist achter mijn gids aangelopen haha ;) ’s Middags kwam Sanne ons weer vergezellen en het was werkelijk geweldig! Je hebt hier in Australie haast altijd perfect festival weer en de rest moet je zelf doen! Kippetje eitje dus.

Totdat opeens alles een ander gezicht kreeg..
Jessica had mij al verschillende keren op mijn Australische mobiel proberen te bereiken. Kirsten en Connor waren naar een ander podium gegaan. Sanne en ik bleven bij het hoofdpodium. Het laatste bericht wat ik kreeg van Jessica zorgde voor enkele hartkloppingen: ‘It’s important! Please call me!’ Ik had zelf geen beltegoed meer en mijn batterij begon aan zijn laatste adem. Door alle drukte was er nergens geen bereik meer dus bellen met Sanne’s mobiel was geen optie. Op zoek naar Kirsten en Connor dan maar en dat in die mensen massa. ‘Mission impossible’ zou je zeggen, toch hadden we ze binnen 20 minuten gevonden. Maar goed ook, het was serieus rood alarm dus tijd om te vertrekken! Overal in de omgeving van Traraglon waren bosbranden. Sanne besloot om op het festival te blijven. Wij moesten zorgen dat we weg kwamen. Ook Kirsten’s telefoon had zijn laatste lootje gelegd. Gelukkig waren al onze koffers ingepakt en in de auto. Maar waar stond deze ook alweer geparkeerd in het grote Melbourne? Werkelijk alles loopt op zo’n moment in de soep. Naar een speurtocht in Melbourne konden we eindelijk aan onze terugrit beginnen. Meteen in de auto werd het duidelijk dat de situatie zeer heftig was. Er bevonden zich 70 branden in de omgeving van Gipssland werd door gesignaleerd via de radio. Bijna alle wegen naar Traraglon waren afgesloten. Het ging om een ontiegelijk grote bosbrand die zich snel verspreidde over de omgeving. Mijn hart ging sneller kloppen. Op alle radiozenders was er geen tijd meer voor muziek. Het ging alleen maar over de hevige branden en hoe om te gaan met deze situatie. Iedereen in Morwell moest onmiddelijk zijn huis verlaten. Ik maakte me zorgen over Jessica. Gelukkig vertelde ze mij aan de telefoon dat ze haar koffer klaar had staan maar nog niet hoefde te vertrekken. Ook al wonen ‘wij’ ongeveer 1 uur van Morwell, er bevond zich ook een andere bosbrand in de buurt van Yallourn North. Al snel bleek dat het moeilijk ging worden om naar huis te komen. In de plaats Moe stonden we vast. Ontzettend veel mensen hadden de auto naast de weg geparkeerd en zo ontstond een camping aan auto’s.
Kirsten wilde toch proberen om via een omweg naar Traraglon te komen. Dit was geen optie. Vanuit de top van het Walhalla gebied kon je de rook en het vuur goed zien opstijgen. Nee, hier was echt geen ontkomen aan. Langzamerhand werd het voor ons duidelijk; het ging een lange nacht worden in de auto. Iedereen had behoorlijk wat honger, tijd voor wat eten. In de supermarkt hadden we flink wat voedsel ingeslagen zodat we tenminste een dag vooruit zouden komen. Hier in Australie weet je namelijk nooit hoelang het duurt voordat een bosbrand onder controle is. Terug in de auto ging plotseling overal het licht uit. Moe veranderde in een keer in een donkere, stille uitgestorven plaats. Op de radio werd het nieuws meteen overgebracht. Er waren twee explosies bij de Power stations. Hier komt al het gas/water/licht vandaan. Waar ging dit eindigen?

Het werd later en later en drukker en drukker met auto’s. Via de radio kregen we te horen dat er tientallen huizen waren opgegaan in de brand. Het enigste wat wij konden doen op zo’n moment is rustig blijven en hopen op het beste. Kirsten had gelukkig een deken achter in de auto liggen en hier mocht ik me in nestellen. Ik begreep niet goed waarom we niet gewoon ergens aanbelde om te vragen voor een slaapplek. Kirsten vond dit geen goed idee, dus ik liet het er maar bij. Dan proberen we het maar zo comfrontabel mogelijk te maken in de auto, maar met een lengte van 1.78 gaat dat niet heel gemakkelijk.
Gelukkig toch wat in slaap getoemeld. Naar een aantal uurtjes werd ik wakker geschud door het startende geluid van de auto. Was alles weer veilig? Het was ondertussen 2.00am en Kirsten zag flink wat auto’s de weg op rijden. Als een polonaise reed iedereen achter elkaar. Overal was het vuur te ruiken. Hard rijden was geen optie, zo ontzettend mistig van de rook was het. Helaas... schijn bedriegt. De weg was nog steeds dicht. Politie wagens stonden overal.
Dan maar weer terug naar de ‘verzamelplaats’.
Het was lastig om in slaap te vallen omdat Kirsten af en toe moest luisteren naar het radiostation of dat er al nieuws was. Tot 5.30am bleef de weg gesloten. Hierna zag het erna uit dat alles weer open ging. Kirsten is de hele nacht opgebleven en het verbaasde me dat ze nog zo goed door de mist naar Toongabbie kon rijden. Om 6.30am kwam ik veilig aan op de Afflecks Road. Jessica ving me op en we hebben elkaar flink geknuffeld!
We waren beide ontzettend blij om elkaar weer te zien!

Eind goed al goed, zullen we dan maar zeggen! Maar een ‘levend’ weekend was het me wel!

X